Er gaan verschillende aantallen rond. Ik verkeerde in de veronderstelling dat er 30 000 daklozen in geheel Parijs leven, inclusief de Banlieue. Misschien moet ik dat wel bijstellen. De laatste getallen die ik vind zijn van 2018. De Frankrijk-correspondent had het toen over 2952 binnen de zogenaamde stadsring. De begeleidende tekst geeft aan dat dat zou blijken uit een nieuwe officiële telling waarbij diverse partijen gedurende één nacht in straten en in parken de daklozen gingen tellen. Een andere telling in dat jaar heeft het over 5012. Misschien zijn die onderzoekers toch nog een tweede nacht op stap geweest.
Nu heb ik zelf niet geteld, maar wanneer ik in de wijk kijk waar ik meer dan een maand woonde en nu in de wijk waar ik net ben neergestreken, dan vind ik dit zelf voorzichtig gezegd een lage schatting. Er vallen me sowieso veel bedelende mensen op, maar ook de tentjes of soort van shelters. En mensen die in een tentje, op straat, in de stad wonen zijn in mijn ogen de facto dakloos.
Maar goed, even los van de aantallen. Recent bezocht ik een zogenaamde Bains-douche, de naam zegt het al, een gebouw waar mensen gratis kunnen badderen en douchen. De conciërge die ik sprak was daar zeer trots op en ja, iedereen is welkom. Veel daklozen en tegenwoordig ook veel asielzoekers – waarvan er waarschijnlijk ook veel dakloos zijn. Het badhuis was nu net gesloten, maar niet getreurd, niet zover hiervandaan was er nu weer eentje open tot vijf uur.
Gemiddeld genomen kun je zeggen dat er in elk arrondissement in Parijs wel zo’n gelegenheid is. Het eerste en het tweede arrondissement doen samen, maar hoe meer je naar de buitenkant spiraliseert, hoe meer voorzieningen. In mijn huidige wijk, het 19e arrondissement, zijn dat er drie.
Ik vermoed dat hij dacht dat ik ook wilde douchen. Zo drong hij erop aan dat ik de tabel met de tijden fotografeerde en legde me vervolgens precies uit waar ik naar toe moest. Iedereen is welkom.