Over eten

Men zegt dat het verstandig is tijdig tussendoortjes te eten, daarmee zou je het hongergevoel op afstand kunnen houden. In ons rijke westen of concreet Nederland zijn wij natuurlijk ontzettend verwend. Kijk eens wat kinderen mee naar school of mee naar sport krijgen. Een pakje drinken (heel stoer is sportdrank) en een pakje koekjes, al of niet met dipsaus. 

Stiekem werken een boel mensen door de dag heen veel voedsel weg. Ik zeg expres niet eten. Er is ontbijt, lunch en avondeten. Tegenwoordig ook tussendoortjes, in de ochtend en in de middag. Extraatjes na het eten en in de avond. Voorwaar een volwaardige training in opslag. Alsof het menselijk lijf een silo is. Mocht de maag al het signaal geven dat je vol zit, de grenzen voor dat signaal worden bij voortduring opgerekt. Sterker nog na enige tijd niet eten gaat het lichaam bedelen. Het koekje bij de koffie wat we vroeger hadden is al bijna ouderwets. Tegenwoordig zijn er pakjes met koekjes, die kun je met twee tegelijk eten. 

In veel gezinnen doet zich een bijzonder fenomeen voor. De restjes van het eten zijn zonde om weg te gooien. Dus wie wil het laatste hapje? Een van mijn broers had als geuzennaam: De Vuilnisbak. Maar feitelijk stonden we allemaal ons mannetje als het op het pannenlikken aankwam. Voor ons als pubers was dat geen probleem. Sowieso was onze lichamelijke verbrandingsoven jaloersmakend.  

Hap slik, weg. Grote monden, grote happen. Uit onderzoek is gebleken dat de snelle eters over het algemeen ook meer eten. De tijd die nodig is om het signaal van verzadiging te vinden en door te geven aan de hersenen wordt dan benut om eten naar binnen te werken. Een van mijn zussen kon vol trots demonstreren hoe zij de opscheplepel volledig in haar mond kon stoppen. 

Waar ik eigenlijk een hekel aan heb (niet doorvertellen hoor) is een buffet. Soms krijg je dat bij een werklunch of een diner. Dat is namelijk heel gezellig, want dan loop je lekker rond. Spreek je ook eens andere mensen. Vaak zit ik niet op te letten en sluit ik achteraan de rij aan, waardoor de meeste mensen niet aan te spreken zijn. Die zitten al met een lekker vol bord aan tafel. Als ik dan met mijn bordje met restanten aankom, is ook de tafelschikking al bepaald. Feitelijk op volgorde van de rij van mensen die langs het buffet liepen. Oftewel zie en spreek je de hele avond toch dezelfde mensen. Een soort van lotgenotengroep zeg maar. 

Aan de poes kun goed zien wat snoepjes doen. Naast het gewone eten krijgt onze Timmy af en toe een snoepje. Dat maakt haar helemaal gek! In plaats van lekker sabbelen of kleine hapjes nemen, is het van hap slik weg. Die snoepjes zijn zo gemaakt dat zij er niet vanaf kan blijven. Toch wel knap. Zeker als beloning is dat dan een goed middel. Zou zij haar eigen eten nog wel eten, wanneer er een bak snoepjes naast stond? 

In ons gezin was goed eten een ding. Met gemak aten we als kinderen twee borden warm eten tussen de middag. De situatie was zo dat er centraal werd opgeschept door de hulp in de huishouding. Vanuit de keuken. De kinderen (twaalf in getal!) zaten dan aan lange tafels en liepen met hun bord langs de opschepbalie. Degene die het eerste klaar was, kon dan als eerste ook weer voor de tweede ronde. En hoewel de anarchie met regels werd ingeperkt, was het beslist geen familie Von Trapp uit de Sound of Music. Flink dooreten werd beloond. Dat mijn vader dat belangrijk vond werd duidelijk toen twee van mijn zussen achterbleven in die race. Erger nog: zij kregen zelfs hun eerste bord niet leeg.