In veel gezinnen doet zich een bijzonder fenomeen voor. De restjes van het eten zijn zonde om weg te gooien. Dus wie wil het laatste hapje? Een van mijn broers had als geuzennaam: De Vuilnisbak. Maar feitelijk stonden we allemaal ons mannetje als het op het pannenlikken aankwam. Voor ons als pubers was dat geen probleem. Sowieso was onze lichamelijke verbrandingsoven jaloersmakend.
De neiging van ouders is dan ook om aan te dringen op het opmaken van die laatste restjes. Nog een aardappeltje, een paar boontjes. Toe maar. En als er niemand zich vrijwillig aanbiedt zal negen van de tien keer de moeder zich “opofferen”. Vooral moeders? Vooral moeders! Empirisch onderzoek (met n=2, eigen moeder en schoonmoeder ;-)) wijst uit dat deze bewering klopt.
Met zichtbaar resultaat. Deze moeders zijn geen pubers meer en de verbrandingsoven is ook niet meer wat ie was.