Goed Verhaald

Men zegt dat het verstandig is tijdig tussendoortjes te eten, daarmee zou je het hongergevoel op afstand kunnen houden. In ons rijke westen of concreet Nederland zijn wij natuurlijk ontzettend verwend. Kijk eens wat kinderen mee naar school of mee naar sport krijgen. Een pakje drinken (heel stoer is sportdrank) en een pakje koekjes, al of niet met dipsaus. 

Stiekem werken een boel mensen door de dag heen veel voedsel weg. Ik zeg expres niet eten. Er is ontbijt, lunch en avondeten. Tegenwoordig ook tussendoortjes, in de ochtend en in de middag. Extraatjes na het eten en in de avond. Voorwaar een volwaardige training in opslag. Alsof het menselijk lijf een silo is. Mocht de maag al het signaal geven dat je vol zit, de grenzen voor dat signaal worden bij voortduring opgerekt. Sterker nog na enige tijd niet eten gaat het lichaam bedelen. Het koekje bij de koffie wat we vroeger hadden is al bijna ouderwets. Tegenwoordig zijn er pakjes met koekjes, die kun je met twee tegelijk eten. 

In veel gezinnen doet zich een bijzonder fenomeen voor. De restjes van het eten zijn zonde om weg te gooien. Dus wie wil het laatste hapje? Een van mijn broers had als geuzennaam: De Vuilnisbak. Maar feitelijk stonden we allemaal ons mannetje als het op het pannenlikken aankwam. Voor ons als pubers was dat geen probleem. Sowieso was onze lichamelijke verbrandingsoven jaloersmakend.  

Hap slik, weg. Grote monden, grote happen. Uit onderzoek is gebleken dat de snelle eters over het algemeen ook meer eten. De tijd die nodig is om het signaal van verzadiging te vinden en door te geven aan de hersenen wordt dan benut om eten naar binnen te werken. Een van mijn zussen kon vol trots demonstreren hoe zij de opscheplepel volledig in haar mond kon stoppen. 

Waar ik eigenlijk een hekel aan heb (niet doorvertellen hoor) is een buffet. Soms krijg je dat bij een werklunch of een diner. Dat is namelijk heel gezellig, want dan loop je lekker rond. Spreek je ook eens andere mensen. Vaak zit ik niet op te letten en sluit ik achteraan de rij aan, waardoor de meeste mensen niet aan te spreken zijn. Die zitten al met een lekker vol bord aan tafel. Als ik dan met mijn bordje met restanten aankom, is ook de tafelschikking al bepaald. Feitelijk op volgorde van de rij van mensen die langs het buffet liepen. Oftewel zie en spreek je de hele avond toch dezelfde mensen. Een soort van lotgenotengroep zeg maar.