Soms, heel, soms kun je het gevoel hebben dat er meer is tussen hemel en aarde. Zoiets als wanneer je naar iemand kijkt en die persoon dat lijkt te voelen en dan jouw blik zoekt.
Dat is te gebruiken in de klas – wanneer iemand druk is kun je pauzeren en kijken. Meestal is het natuurlijk zo dat de leerlingen eromheen dat merken en dat dan doorgeven aan die persoon die je wilt bereiken. Soms gaat dat proces onmerkbaar. In ieder geval is dat zo’n mooi moment waarop je de tijd en ruimte hebt om de persoon, die eerder te druk was, aan te spreken.
In dit voorbeeld ging het over doorgeven van aandacht. Een andere situatie gaat over het kunnen doorgeven van kennis of begrip. Na je uitleg in de klas kan het dus voorkomen dat er niemand is die de uitleg begrepen heeft. Nog een keer uitleggen is zinloos, maar ik doe dat dan toch maar. Je moet overigens oppassen dat je de uitleg niet heel anders maakt, want dat maakt je echt kansloos.
En kansloos was je al want niemand begreep het – tot bij de eerste het licht aangaat, dan de tweede en snel volgt de rest. Het universum helpt een handje.
Nu vraag ik me af of we dit kunnen gebruiken. Soms zijn er veel leerlingen afwezig, vanwege andere projecten op school, schoolreisje of wat ook. Die paar leerlingen die er dan nog wel zijn in de klas kunnen dan kennis en begrip opnemen en doorgeven. Middels datzelfde universum natuurlijk. Sterker nog, wanneer dat goed werkt, zou je dan kunnen volstaan met een vertegenwoordiger, één enkele leerling?
Een relaxte les en via dat geniale universum komt alles door bij de rest.