Tot nog toe heb ik Parijs als een veilige stad ervaren. Misschien is dat omdat ik buiten het seizoen zit en het daarom niet vaak heel druk is. Ook de gemiddelde Parijzenaar is niet persé heel close, dus zakkenrollers verwacht je dan ook niet veel. Het is alleen in de metro dat er regelmatig voor wordt gewaarschuwd. Vroeger vond ik dat al heel grappig. Het is namelijk precies of ze zien dat ik in de metro aanwezig ben en dan voor mij gaan waarschuwen.
Ik vind het vooral nu zo grappig omdat ik meen te weten dat de Franse overheid al heel lang heel zuiver probeert te blijven waar het de taal betreft. Er is zelfs een tijdje sprake geweest van een verbod op Engelse woorden in het straatbeeld en reclames. Soms is het Frans ook echt veel leuker, bijvoorbeeld waar wij waarschuwen voor een spoiler, gebruiken ze daar in het Frans het werkwoord divulgâcher voor. De spoiler houdt de clou uit de wind, maar bij divulgâcher verpest je zogezegd de hele film door de clou te onthullen. Maar goed, dat er toch voor Engelse pickpockets wordt gewaarschuwd blijft bijzonder.
Voor mijn nieuwe appartement in mijn tweede periode Parijs, heb ik een uitgebreide instructie gekregen, met vier verschillende codes om in mijn kamer te kunnen komen. Wat dat doet met mijn gevoel van veiligheid? Ik voel me net een deelnemer van een escaperoom of beter gezegd een jeu d’évasion. Het grote verschil is echter niet dat ik moet proberen te ontsnappen, maar juist dat ik ín de kamer moet zien te komen. Een code voor de buitendeur, een code voor de eerste gele binnendeur, dan een code voor de deur rechtsaf naar Bâtiment A en tot slot vier verdiepingen hoger een code voor de sleutel zelf. En dan nog goed opletten: als ik de deur open heb, is er precies 30 seconden voor het uitschakelen van het alarm. En oei, waar zit dat schakelkastje dan precies?
Iedere keer wanneer ik het appartement verlaat check ik of ik de sleutel en de codes op zak heb. Ik mag ze niet vergeten of kwijtraken – één pickpocket slechts en ik ben de pineut.