Mijn voetsporen uit het verleden in en door Parijs lijken soms voelbaar. Veel is er niet veranderd en bepaalde sferen en beelden borrelen zomaar naar de oppervlakte. Mijn eerste kennismaking met Parijs was overigens als doorgaansstad. Richting het zuiden van Frankrijk moest je overstappen van Gare du Nord naar Gare de l’Est. Dat kan in 10 minuten, maar je kunt natuurlijk ook een nachtje blijven. Een nachtje kan ook langer en wanneer je tips van vrienden volgt wordt het nog leuk ook.
Bij de Arc de Triomphe herinner ik me de onbezonnenheid, dat ik samen met een vriend had bedacht dat we oud en nieuw in Parijs gingen vieren. Eenmaal in Parijs hadden we geen idee en gingen we op zoek naar hét feest en waar dat dan plaats zou vinden. Onze verwachting was dat er toch van alles op stapel moest staan. Op zoek naar het hart van die verwachte activiteiten kwamen we bij het Centre Pompidou, zaten we op de trappen van de Sacre Cœur te speuren naar vuurwerk, liepen we rond bij de Arc de Triomphe. Droefenis alom. Gelukkig hadden we ons in ieder geval voorzien van voldoende wijn.
En bij de uitstulpende drukte bij het Café du Metro – vanwege de rugbywedstrijd op het grote scherm – zie ik het weer voor me.
Hoe de gekkigheid indertijd ontstond, direct na middernacht. Heel Parijs leek in de auto gestapt te zijn om vervolgens toeterend door de straten te crossen. We bezochten her en der nog wat cafeetjes en terrassen. Geld hadden we niet meer en ach we hoefden ook niet veel meer. Toen we terug wilden naar ons hotelletje bleek de laatste metro vertrokken. Te moe om te lopen bleven we maar slapen op het metrostation.
En deze week liep ik zomaar slenterend langs dat ene restaurant waar ik ooit op aanraden van vrienden terecht was gekomen. Het was lekker en goedkoop, van binnen overvloedig Art nouveau. Als het nodig was werd je bij andere gasten aan de tafel gezet en de bestelling werd geschreven op het papieren tafellaken. Zo ook de optelsom, letterlijk l’addition. Ik heb het gevonden, Chartier blijkt het te heten en ik ga er zeker met de kinderen eten. Want deze plek gaat zo maar nog een generatie mee.