Er is in Parijs een groots evenement waarin het klimaat centraal staat, aangekondigd als PhotoClimat. Het centrum van de activiteiten is l’Académie du Climat en in het academiegebouw zijn allerlei activiteiten georganiseerd. Het academiegebouw is werkelijk prachtig. Dit soort gelegenheden geeft me een vrijbrief om naar binnen te lopen en dan wat rond te dwalen.
Ik zie mooie architectuur en in een van de lokalen wordt klimaatles gegeven aan middelbare schooljongeren. Dat ziet er klassiek uit, leerlingen die aandacht hebben voor de docent, met dichtgeklapte laptops voor zich. In de tuin van de academie hangen kunstige en geknutselde foto’s, omlijst met hout van pallets. De activiteiten in de tuin relateren zich op een of andere wijze aan klimaat, zoals het vlechten van een onderzetter van gebruikt klimtouw. Zo wordt in ieder geval het thema duurzaam getoucheerd.
Er hangen op meerdere locaties foto’s, verbonden aan diverse grote thema’s. Wanneer ik naar de Place de la Bastille loop vraag ik me af wat je in Parijs kunt zeggen over de verbondenheid met klimaat – uiteindelijk is hier het eerste echte klimaatakkoord gesloten. Aan de positieve kant zie ik fietsers, een redelijk aantal elektrische scooters en een paar elektrische auto’s. En uiteraard is de metro altijd al elektrisch geweest, maar dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Diesel en benzine eisen toeterend het straatbeeld op, dat maakt het lastig conclusies te trekken.
De foto’s bij de Bastille hebben betrekking op de sociale positie van vrouwen en feminicide. Op zich ook zeer belangrijke onderwerpen. De koppeling met klimaat is voor mij niet direct te vinden. Een van de foto’s die me bijzonder treft is een foto van een vrouw in een verlopen buitenwijk in Iran. Ik herken Teheran. De vrouw is een zangeres, die daar echter nooit mag optreden voor een publiek.
Er komen ook foto’s binnen op mijn telefoon. Dit is de dag dat we normaal gesproken appels plukken met mijn verjaardag. Maar ja – ik ben niet daar, maar hier. Omdat het zonde leek alle appels gewoon maar op de grond te laten vallen en te laten vergaan is er toch een appelplukdag. Zo te zien hebben de plukkers het naar hun zin.
En eerlijk gezegd spreken deze foto’s me meer aan dan die van PhotoClimat.