In mijn huidige appartement staan bekers, kopjes en bakjes van het merk Banania. Dat is best een schokkend gezicht, letterlijk het gezicht van onze zwarte Piet. Vroeger had ik stripboeken van Sjors en Sjimmie, met Sjimmie als het wat simpelere zwarte vriendje van Sjors. Zeer karikaturaal getekend ook.
Racisme is niet persé een voor mij zichtbaar ding in Parijs, maar het zogenaamde witte privilege en de bijbehorende arrogantie zijn wel voelbaar.
Alleen de naam dus al Banania – say no more – met sinds 1912 vooral racistisch stereotypische afbeeldingen. Interessant is dan ook dat dit merk om deze reden al langer onder vuur blijkt te liggen. Ik wees de verhuurster hierop en zij verontschuldigde zich met de melding dat dit wel een 50 jaar oud setje was. Een beetje trots was ze ook wel op dit bezit. Ze dankte me voor mijn inbreng en dat was dat.
Waarop ik het setje dan maar ergens achter in de bezemkast zette.
De bezem er doorheen dus, komen we ooit nog van dit soort beledigende iconen af? Het leuke van Parijs is trouwens dat ze de straten schoonspoelen langs de stoep. Ergens zetten ze dan een kraan open en dan loopt het water langs de trottoirrand naar beneden. Onderwijl alle troep meevoerend. Niemand kijkt wat er wegspoelt, geen valse sentimenten.
Voor een frisse start.