Waar ik eigenlijk een hekel aan heb (niet doorvertellen hoor) is een buffet. Soms krijg je dat bij een werklunch of een diner. Dat is namelijk heel gezellig, want dan loop je lekker rond. Spreek je ook eens andere mensen. Vaak zit ik niet op te letten en sluit ik achteraan de rij aan, waardoor de meeste mensen niet aan te spreken zijn. Die zitten al met een lekker vol bord aan tafel. Als ik dan met mijn bordje met restanten aankom, is ook de tafelschikking al bepaald. Feitelijk op volgorde van de rij van mensen die langs het buffet liepen. Oftewel zie en spreek je de hele avond toch dezelfde mensen. Een soort van lotgenotengroep zeg maar.
Bij zo’n buffet staat dan steevast een stapel borden. Een stapel grote borden. Die stapel is op wanneer mijn deel van de rij aan de beurt is om alvast een bord te pakken. Even geduld en dan komt er een nieuwe stapel, met kleinere borden. Waarom weet ik niet, maar dat is een regel, een wetmatigheid. Op zo’n klein bord past natuurlijk minder eten, wat op zich niet zo erg is, want het lekkerste is tegen mijn tijd dan toch al op. Dat brengt me bij het grote voordeel van een klein bord: je eet minder en je bent sneller klaar om weer een tweede keer in de rij aan te sluiten. Dan spreek je nog eens iemand anders.