Men zegt dat het verstandig is tijdig tussendoortjes te eten, daarmee zou je het hongergevoel op afstand kunnen houden. In ons rijke westen of concreet Nederland zijn wij natuurlijk ontzettend verwend. Kijk eens wat kinderen mee naar school of mee naar sport krijgen. Een pakje drinken (heel stoer is sportdrank) en een pakje koekjes, al of niet met dipsaus.
Zou het ook zo kunnen zijn dat een mens gewend raakt aan het bij voortduring eten en drinken? Zodat de gewoonte al haast dicteert dat het tijd is weer wat tot je te nemen. En niet de feitelijke honger of dorst.
Zelf merkte ik bij het tennissen dat ik soms last kreeg van een soort hongerklap. Het zweten brak me dan uit en de behoefte aan suiker werd onmiskenbaar. Een snelle oplossing was dan de spreekwoordelijke Mars. En natuurlijk, sterk als ik was, heb ik daar nooit aan toe willen geven.
Misschien heb ik daarom nooit de top bereikt.