Wat mij te denken geeft is dat ik zo moe ben. En wanneer ik mijn collega’s bevraag, bevestigen zij mij dat ik daarin niet alleen sta. Zullen we van de school één groot bed-bedrijf maken? Gewoon even alle toetsen opzij en op de plaats rust? Of alle lesvoorbereidingen weg, we doen maar wat. Alle mentorleerlingen gelukkig, geen problemen thuis, op school of in de portemonnee.
Ik leef in de weken na de toetsweek op mijn school van dag naar dag. Het voorbereiden van de lessen strijdt om voorrang met het eerst neerzetten van een goed programma voor de komende periode. Wanneer is die stagedag ook alweer en wanneer die buitenlandreis? Heb je het groeidocument van je mentorleerling al opgesteld en doorgestuurd?
Deze week heb ik een afspraak waarin er gefilmd wordt in mijn les. Eigenlijk wil ik dat goed voorbereiden, maar nu komt er niets meer van. Met als gevolg dat ik de les niet geef zoals ik zelf zou willen. En ik mijn zelfbeeld weer wat verder naar beneden bijstel.
Misschien is dat nog wel het meest confronterende aan het onderwijs: Wanneer je teveel afgeleid wordt van je primaire taak, het lesgeven, dan trekt dat eigenlijk de stop eruit. De leerlingen reageren daar direct op en wanneer je niet uitkijkt, dan loop je vanzelf leeg. En daar word ik toch zó moe van.